آیت‌الله العظمی منتظری هشت ویژگی بسیار بارز داشتند که وفاداری بر رفاقت، دوری از منیت و خودخواهی و شوخ طبعی از آن جمله‌اند.
مرحوم آیت‌الله العظمی منتظری (رضوان الله علیه) دارای ویژگی‌های بسیار بارز و منحصر به فرد خودش بودند.
صرف نظر از مقام والای علمی (که کم و بیش ممکن است افرادی متصف به آن باشند) از جهت اخلاقی علاوه بر تواضع و فروتنی فراوان،
1. ایشان در مقام دوستی با افراد هرگز رفیق نیمه راه نبود و در گرفتاری‌ها آشنایان و دوستان‌اش را تنها نمی‌گذاشت.
2. در سخت‌ترین شرایط دوست داشت از کار کسانی که دچار مشکلی شده‌اند گره‌گشایی کند حتی اگر از کسانی باشد که مخالف راه و روش او بودند!
3. در برخورد با همۀ افراد، کمترین منیّت و خودخواهی نداشت. به گونه‌ای که هر کس با ایشان به گفت‌وگو می‌نشست احساس خودمانی بودن و راحتی می‌نمود و هرگز مقام و منزلت علمی یا موقعیت سیاسی و اجتماعی خویش را به رخ کسی نمی‌کشید.
4. چنان صمیمانه و عادی با شاگردان‌اش سخن می‌گفت که همه دوست داشتند به اظهار نظر بپردازند و چیزی را از گیر و گرفت درس از او پنهان نسازند.
5. به سخن افرادی که در درس اشکال می‌کردند (هرچند گاه سطح اشکال پایین بود) خوب گوش می‌داد و تشویق می‌نمود تا او را به مطالعه و تحقیق وادار سازد.
6. بسیار شوخ طبع و اهل مزاح بود و این‌کار را برای خود در محافل خصوصی با افراد از هر طبقه و مقامی که بودند، عیب و عار نمی‌دانست. (البته کسانی که بعداً دنبال پاپوش بودند، این خصلت را بر ضد ایشان به عنوان نقطۀ ضعف او تبلیغ نمودند!)
7. کمترین ریاکاری و حب جاه و مقام و احراز منصب در وجودش نبود و واقعاً درصدد کسب ریاست و تحکیم موقعیت اجتماعی خویش نبود.
8. او خود را برای دین می‌خواست، نه دین را برای خود! از همین روی تملق و چاپلوسی را از هیچکس برنمی‌تافت و با هرگونه دروغ و نیرنگ برای حفظ موقعیت، شدیداً به مخالفت برمی‌خواست.
استاد محمدعلی کوشا
