استاد کوشا در این مورد یادآور شد: بهترین دعا، دعایی است که از ارتباط تنگاتنگ دل با خدای منّان سرچشمه گرفته باشد ولو اینکه به زبان غیرعربی باشد.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی استاد کوشا به نقل از کانال نعمت صالح، «الکسیس کارل»، زیست‌شناس مشهور فرانسوی است؛ جهانیان او را با کتاب «انسان موجود ناشناخته»، از کتب پرفروش و ترجمه شده به 19 زبان رایج دنیا، می‌شناسند؛ اما ایرانیان اهل مطالعه، الکسیس کارل را با کتاب «نیایش» می‌شناسند؛ کتابی که توسط شادروان دکتر علی شریعتی ترجمه و با افاضات معلم شهید انقلاب، در ایران علاقمندان فراوانی یافت. کارل در تعریف نیایش این‌گونه می‌نویسد:
«نیایش اصولاً کشش روح به سوی کانون غیرمادی جهان است. به طور معمول، نیایش عبارت است از تضرع و ناله مضطربانه و طلب یاری و استعانت، و گاهی یک حالت کشف و شهود روشن و آرام درونی و مستمر و دورتر از اقلیم همه محسوسات است. به عبارت دیگر می‌توان گفت که نیایش، پرواز روح به سوی خداست و یا حالت پرستش عاشقانه‌ای نسبت به آن مبدائی است که معجزه حیات از او سر زده است و بالأخره نیایش، نمودار کوشش انسان است برای ارتباط با آن وجود نامرئی، آفریدگار همه هستی.»
در ادامه، پرسش آقای فرامرز... از استاد محمدعلی کوشا پیرامون دیدگاه مرحوم آیت‌الله صالحی نجف آبادی درباره دعا و نیایش با حضرت احدیت آمده است که استاد کوشا، به تفصیل به این پرسش، پاسخ داده‌اند.
پرسش: شاید این سؤال خصوصی باشد و مربوط به تجربه دینی هر نفر باشد ولی بنده به عنوان یکی از علاقمندان آیت‌الله صالحی نجف‌آبادی، می‌خواستم بپرسم دیدگاه ایشان نسبت به ادعیه چه بوده است؟ و اینکه آیا به خواندن دعای خاصی مداومت یا توصیه داشتند؟
پاسخ: آیت‌الله صالحی نجف‌آبادی، بیش از آنچه در گوشه‌ای بنشینند و به دعا خواندن از روی متنی بپردازند، درحال اندیشیدن بودند.
ولی در عین حال، به دعاهای قرآنی بسیار توجه داشتند و آن‌ها را بهترین نوع دعا می‌دانستند که خدای متعال در آن‌ها شیوه دعا کردن را به بندگانش آموزش داده است.
ایشان دعاهای قرآنی را لفظاً و معناً بی‌نظیر می‌دانستند و در محتوای آن‌ها بسیار می‌اندیشیدند.
آن بزرگوار پس از دعاهای قرآن کریم، دعاهای مأثور از پیامبراکرم(ص) و اهل‌بیت‌اطهار(ع) را مورد توجه قرار می‌دادند.
از جمله: دعاهای صحیفه سجادیه را در میان ادعیه در اوج قله معنویت توصیف می‌کردند.
و همچنین خواندن دعای کمیل، دعای مجیر، دعای جوشن کبیر و دعای عرفه را سفارش می‌نمودند.
ایشان بارها تأکید داشتند؛ بهترین دعا، دعایی است که از ارتباط تنگاتنگ دل با خدای منّان سرچشمه گرفته باشد ولو اینکه به زبان غیرعربی باشد.
ایشان می‌فرمودند: بهترین دعا آن دعایی است که هرکس با زبان خودش به حالت تضرّع و درخواست به سوی خدا از دل بر زبان جاری می‌سازد، به گونه‌ای که واسطه‌ای بین خود و خدا احساس نکند.
ایشان می‌گفتند در هنگام طواف به دور خانه خدا در سالی که به حج تمتّع مشرّف شده بودند، دعاهای خالصانه همراه با اشک‌های ریزان سیاه پوستانی که در هنگام طواف داشتند ایشان را شدیداً تحت تأثیر قرار داده بود.
آن‌گاه می‌گفتند: این سیاهان آفریقایی که در هنگام طواف خانه کعبه، هر لحظه در دعایشان زمزمه ارتباطشان با خدای یکتا آن هم با اشک و آه قطع نمی‌شود، هرکدام یادآور حالات بلال حبشی‌اند.
آن‌گاه می‌فرمودند: بهترین جایگاه ذکر و دعا، مسجد الحرام، آنهم در حال طواف با زبان شخص دعا کننده است که موحّد بودن انسان را به نمایش می‌گذارد. و تأکید داشتند بهتر این است هر کسی با هر زبانی که دوست دارد دعا کند و باید بداند که روح دعا همان ارتباط قلبی با خداست که به زبان آورده می‌شود.
