هر چند ما دلالت آیه ۹۲ انعام را بر جهانی بودن دعوت قرآن و اسلام نپذیریم، اما آیا می‌توان از کنار آیاتی نظیر «أُوحِیَ إِلَیَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ» (انعام، ۱۹)، «إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ لِلْعالَمین» (یوسف، ۱۰۴) و «وَما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمین» (انبیاء، ۱۰۷) به سادگی گذشت و مخاطبان قرآن را فقط اعراب عصر نزول دانست؟!